اختلال شخصیت ضداجتماعی

گرچه کودکانی که شخصیت ضد اجتماعی پیدا می کنند، ممکن است تا حدی استعداد زیست شناختی برای آن داشته باشند، ولی مطالعات می گویند که احتمالا آن ها دچار این اختلال نخواهند شد مگر آن که در محیطی قرار گیرند که رفتار ضداجتماعی را تشویق کند.

والدین کودکانی که شخصیت های ضداجتماعی دارند، اغلب هم به نیازهای کودک بی اعتنا بوده و هم رفتار خصمانه ای با وی دارند. این کودکان اغلب ساعت های طولانی تحت نظارت کسی نیستند. غالباً والدین آن ها توجهی به زندگی روزمره کودک نداشته، عموما نمی دانند آن ها کجا هستند، با چه کسانی دوستی می کنند. تازه مواقعی هم که این والدین با کودک خود تعامل دارند، تعامل های آن ها اغلب توأم با خصومت، خشونت جسمی، و استهزا است. البته موارد گفته شده بر همه والدینی که چنین کودکانی دارند، مصداق ندارد، اما بی توجهی و رفتار خشونت آمیز والدین عوامل مهمی برای پیش بینی آسیب پذیری کودک در ابتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی هستند.

عوامل زیست شناختی و عوامل خانوادگی مؤثر بر شخصیت ضداجتماعی ممکن است توأمان باشند. کودکانی که رفتار ضداجتماعی دارند، اغلب مشکلات عصبی – روان شناختی دارند که ناشی از مصرف مواد در مادر، سوءتغذیه مادر در دوران بارداری، تماس با مواد سمی در دوره قبل یا بعد از تولد، کودک آزاری، عوارض زایمانی و وزن کم زمان تولد می باشد. کودکانی که این مشکلات عصبی – روان شناختی را دارند، بیشتر تحریک پذیر، تکانشی، بدقلق، پرتحرک و بی توجه بوده و یادگیری آن ها کندتر از همسالان خود است.

درنتیجه مراقبت از آن ها برای والدین دشوارتر است و در معرض خطر غفلت و سهل انگاری یا کودک آزاری قرار می گیرند. از سوی دیگر، والدین این کودکان نیز غالباً خود مشکلات روان شناختی دارند که منجر به تربیت نامؤثر، خشن، یا نامتناسب می شود. به این ترتیب، این کودکان هم استعداد زیستی برای رفتارهای ایذایی و ضداجتماعی دارند و هم مراقبت والدین از آن ها به گونه ای است که به ایجاد این رفتارها کمک می کند.