تئاتر درمانی و سایکودرام

سایکودرام(psychodrama ) مستقیماً روی روان انسان تاثیرمی گذارد و در یک محیط امن و دربسته امکان تمرین زندگی را فراهم می آورد تا بیماران موقعیت هایی را تجربه کنند که در زندگی واقعی تجربه آن امکان پذیر نیست، این تجربیات اگر در زندگی واقعی روی دهد ممکن است برای اشخاص عواقب سنگینی را به همراه داشته باشد.

آدمی که دچار اختلال خلقی یا عصبی است، پرخاشگر است، خجالتی و کم رو یا حتی پرحرف است، مشکلاتش را از طریق تئاتر درمانی قابل حل است. در واقع تئاتر درمانی برای اختلالات پیشرفته روانی که نمی توان ریشه آن ها را پیدا کرد، بسیار موثر است البته با کمی دقت تفاوت های بسیاری بین تئاتر درمانی و سایکو درام وجود دارد. بدین صورت که درسایکودرام کارگردان به صورت گفتگو وارد عمل می شود و بیشتر سوال می پرسد و با تکنیک های خاص سعی در بهبود بیمار دارد. مثل تکنیک صندلی داغ که فرد می نشیند و افراد مختف این اجازه را دارند تا از او سوالات بسیاری کنند و او بدون هیچ ترس و واهمه ای به آن ها جواب دهد. اما در تئاتردرمانی، کارگردان بیشتر فضایی را می سازد تا درمانجو از طریق آن فضاهای ایجاد شده به عکس العمل وا داشته شود. در واقع به این صورت که با پخش موسیقی و حرکات که خود کارگردان وارد صحنه می شود بقیه هم از درون به این خواسته می رسند و وارد بازی می شود که همه چیز درهمان ابتدا درمان محسوب می شود. در این فعالیت نمایشی تماشاگری در کار نیست و یک گروه به بازی های نمایشی در جمع خود و برای خود می پردازد و موضوع آن زندگی و تمایلات خود گروه بازیگران است.