اختلال شخصیت مرزی

نظریه های روانکاوی همچنین معتقدند که فرد مبتلا به شخصیت مرزی هرگز قادر نیست به کیفیت مثبت و منفی تصورش از خود (خودپنداره) یا دیگران انسجام ببخشد، زیرا مراقبان اولیه وی زمانی که او به آن ها وابسته بود و همکاری می کرد، راحت بودند و او را تشویق می کردند، اما وقتی سعی می کرد خود را از آن ها مستقل کند، عصبانی شده و او را از خود می راندند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی تمایل دارند که خود و دیگران را به صورت «کاملاً خوب» یا «کاملاً بد» ببینند و بین این دو دیدگاه نوسان می کنند. این فرایند را دونیم سازی می گویند. نوسانی که در خلقیات و روابط بین فردی این افراد وجود دارد، ناشی از این دونیم سازی است: هیجانات و دیدگاه های آن ها درباره روابط بین فردی بازتابی از نوسان بین «کاملاً خوب» و «کاملا بد» دیدن خود یا دیگران است.